Ik kreeg mijn eerste kind toen ik 18 was, per “ongeluk”. De vader van mijn eerste kind verliet ons voor de eerste verjaardag van onze zoon.
Ik wist niet dat ik zwanger was van ons tweede kind, de pil was niet sterk genoeg.
Ik vertelde de vader erover en hij wilde niet luisteren.
De vader zei me, “Doe wat je wilt met dit kind, het kan me niet schelen. Hoe dan ook, hij zal mijn naam niet hebben en ik zal geen alimentatie betalen! ».
Ik moest terug bij mijn moeder gaan wonen met mijn zoon en zwanger. Ik werkte, maar met een contract voor bepaalde tijd.
Ik zat zonder werk en kon geen appartement betalen.
Ik verborg mijn zwangerschap zo laat mogelijk, ik had mijn moeder verteld dat het een “stresserende zwangerschap” was.
Onder druk van een van mijn zussen en een broer, kon ik de baby niet houden.
We hadden niet veel geld, dus voedde mijn moeder haar zes kinderen alleen op.
Op de kraamafdeling vertelde een maatschappelijk werkster me dat het mogelijk was om mijn baby af te staan voor adoptie.
Ik wilde dat mijn kind zou opgroeien in een goed gezin, dat haar alles zou kunnen geven wat een kind nodig heeft en alle kansen om ook een goed mens te worden.
De maatschappelijk werker had een familie gevonden (hele goede mensen) die wilden adopteren.
Ik heb veel gehuild tijdens mijn zwangerschap toen ik die kleine baby in mijn buik voelde bewegen.
Op de dag van de geboorte, was de maatschappelijk werker aan mijn zijde.
Er was een chirurgisch veld, zodat ik de baby niet kon zien.
Ik hoorde hem huilen en ik stortte in tranen in.
Alles was zo geregeld dat ik geen contact had met de baby.
Ik ging “leeg” naar huis, ik voelde me alsof er een ledemaat was geamputeerd.
Ik heb later de vader van mijn dochter ontmoet. We hadden een normaal getrouwd leven. Ik ben zelfs terug naar school gegaan om mijn diploma te halen. Daardoor kreeg ik een baan.
Mijn man en ik besloten om een kind te nemen. Ik dacht veel aan die baby die ik bij de geboorte heb afgestaan.
Ik vertelde het hem de dag voor mijn dochter werd geboren. Ik was bang dat hij me zou veroordelen. Maar hij had mijn eerste zoon geaccepteerd en hij wilde op zoek gaan naar mijn tweede zoon (ik wist dat het een jongen was).
Ik wilde het niet omdat ik het leven van een jonge tiener op dat moment niet wilde verstoren. Het was de eerste keer dat ik ooit met iemand anders in de familie over deze verlating had gesproken. Ik dacht vaak aan hem, vroeg me af wat hij van plan was, wat hij studeerde, op wie hij leek… Elk jaar op zijn verjaardag keek ik naar de hemel en wenste hem een gelukkige verjaardag, alsof hij me zou horen.
Mijn dochter kwam volledig valide ter wereld. Ik merkte echter dat ze zich niet ontwikkelde als een gezonde baby.
Na enkele maanden en jaren van medisch onderzoek, werd een zeldzaam syndroom ontdekt.
Ik heb veel zorg besteed aan mijn gehandicapte dochter, zodat ze zich kon ontwikkelen.
Ik heb mijn professionele carrière ook on hold gezet.
Toen verliet ik mijn man, er was niets meer tussen ons.
Ik heb mijn huidige partner ontmoet, met wie alles geweldig gaat. Een echt geluk, een zorgzame man met mijn twee kinderen. Ik ben eindelijk echt gelukkig…
Tot de dag dat ik deze brief van Adptiehuis kreeg.
Mijn zoon had contact opgenomen met Adoptiehuis om mij te vinden. Hij wilde dat al een paar jaar doen.
Ik was de brief staande aan het lezen, ik moest op een stoel gaan zitten. Ik vroeg mijn metgezel om een glas wijn voor mij in te schenken. Hij zag dat ik vreemd was. Ik had hem niets verteld. Ik was bang dat hij mij ook zou veroordelen.
Ik heb hem alles uitgelegd. Hij accepteerde niet meteen dat ik een kind in de steek had gelaten. Hij begreep het niet omdat hij me met mijn kinderen zag, als een moeder die alles voor hen doet. Een moeder vol liefde voor haar kinderen.
We hebben zelfs ruzie gemaakt. Na een paar dagen en veel uitleg accepteerde hij, omdat hij begreep dat ik ondanks alles veel redenen en veel liefde had voor dit kind dat ik in de steek had gelaten.
De volgende dag vertelde ik Adoptiehuis dat ik natuurlijk mijn zoon wilde ontmoeten.
Hij had gehoord over Adoptiehuis en hij nam contact met hen op om mij te vinden.
Ik zei tegen mezelf: “Eindelijk, hij heeft me gevonden! ». Ik droomde altijd over mijn zoon, ik zei vaak tegen mezelf dat hij me zou vinden, omdat mijn moederinstinct me daar diep van binnen van overtuigde, maar wanneer?
Ik wilde ook dat hij en hij alleen de beslissing nam om mij te vinden. Ik was bang om hem te zoeken en hem dan te ontmoeten. Ik was bang dat hij me niet zou willen zien omdat ik hem in de steek had gelaten.
Naar aanleiding van mijn antwoord, had ik een afspraak met een psycholoog van het Adoptiehuis.
Het was echt niet makkelijk voor me om weer te praten, om deze verlating te herbeleven. De psycholoog luisterde naar me, gaf me een minder schuldig gevoel, stelde me gerust dat ik ondanks alles een “goede” moeder was, dat alles mogelijk was voor mijn zoon en mij.
Ik wist dat mijn zoon ook werd gevolgd door een andere psycholoog van het Adopitiehuis.
Er was een uitstekende samenwerking tussen de twee psychologen voor de zorg van zowel mijn zoon als mijzelf.
We hadden een paar vergaderingen, ieder voor zich, tot de “D” dag. Mijn zoon en ik konden elkaar eindelijk zien!
Onze psychologen waren bij het begin van ons interview aanwezig om ons te ondersteunen. Na enkele ogenblikken waren we nog maar met z’n tweeën.
Zo veel emotie, zo veel geluk!
Na het interview konden we onze gevoelens delen met onze psychologen, ieder voor zich.
We zagen elkaar weer in het Adoptiehuis. Elke keer met een goede follow-up van de psychologen.
Tenslotte, nu hebben we contact met elkaar via de telefoon, 2 of 3 keer per week.
Hij heeft zijn broer, zijn zus en mijn metgezel ontmoet bij mij thuis.
Mijn zoon ontdekt zijn biologische familie, tot zijn grootste geluk en het mijne.
Zijn adoptiemoeder en ik zullen elkaar ontmoeten als de situatie van de covid wat rustiger is.
We blijven nieuws geven aan het Adopiehuis.
Wij geloven dat wij zonder u, zonder psychologische opvolging, deze mooie relatie tussen een zoon en zijn moeder niet hadden kunnen ontwikkelen en dat is onbetaalbaar!
Wij zijn blij dat er een organisatie als het Adoptiehuis bestaat, zodat kinderen met hun ouders herenigd kunnen worden. Of het nu voor een kind is of voor een ouder die op zoek is naar zijn biologische familie, je doet er alles aan en in de beste omstandigheden om het zo goed mogelijk te laten verlopen!
Je bent geweldig!
Heel erg bedankt!